والدین باید به جای تندی و زور، با علاقه و تفاهم روابط خود را با فرزندان برقرار سازند تا در پرورش استعدادهای خداداد آنان موفق باشند.
حیوانات نوزادان خود را همیشه تحت نظارت و کنترل خود قرار نمی دهند این مراقبت تا زمانی که آنها نتوانند از خود دفاع کرده و غذا برای خویش تهیه کنند ادامه دارد، ولی وقتی این توانایی را به دست آوردند از پوشش مراقبت بیرون آمده، به زندگی مستقل و طبیعی می پردازند.
طبیعت خود بهترین مربی و معلم برای پرورش استعدادها و نیروهاست. آنچه را که ما به وسیله پدران و مادران نیاموزیم به ناچار خود طبیعت آنها را به ما خواهد آموخت. پدران و مادران و مربیان تربیتی باید توجه داشته باشند که مراقبت دائمی و همیشگی علاوه بر اینکه امکان پذیر نیست اصولا زیان آور نیز می باشد.